klas 2 verwerkingsopdracht 4 - 2

Marco zat verbijsterd op de bank. Ramon was totaal niet wat hij had gedacht. Geweldadig, tot alles toe in staat, gevaarlijk. Hij kan alles doen, helemaal gek. Straks steekt hij nog een persoon in brand! Dit kan niet. Hij zou de volgende morgen alles aan de rector vertellen en de vriendschap met Ramon verbreken. Gelijk.

De volgende morgen liep Marco gelijk op Ramon af. Hij zou het gelijk zeggen. Geen dag langer meer! Dus hij liep op hem af. Vastberaden, wat mindervastberaden, onzeker, toch maar niet. Het is toch wel erg gevaarlijk, maar morgen zeg ik het! Dus Marco liep op ramon af en deed alsof er niets aan de hand was. "Hoi" "Hoi man, alles goed?" "Ja hoor, totaal niks waar ik mee zit..." 

Het gebeurde weer. Tijdens nederlands dit keer. Marco zat erg te piekeren over Ramon, toen hij geschreeuw hoorde. De leraar was de klas uit en hij hoorde en paar mensen ruzie maken. Ramon en Rick, een van de meelopers van Ramon. Het was een heel onschuldige ruzie over een potlood, totdat Ramon opeens zijn stiletto pakte en het mes in het been van Rick stak. De hele klas werd doodstil, toen Rick op de grond lag te schreeuwen en Ramon terugrende naar zijn plek. De docent kwam weer terug. "Waarom lig je nu weer op de grond Rick? zeker weer een lo... WAT IS DAT! Heeft iemand je in je been gestoken? Kom ik breng je naar de EHBO." De docent was weer weg. Zodra hij uit het zicht was, ging Ramon staan en riep: "als iemand het lef heeft om dit te vertellen, krijgt hij deze stiletto in zijn kop! begrepen?" Dus de hele klas knikte braaf, maar Marco wist wat hij moest doen. Toen hij bij de rector stond, twijfelde hij toch even. Het was wel erg gevaarlijk. Straks ontdekte hij het nog. Wat moet ik doen? Toch maar niet? Maar die keuze werd al voor hem gemaakt

Een scherpe, stekende pijn in mijn borst, warm rood bloed vloeide uit de wond. Het puntje van een stiletto. Pijn, beelden vervagen. Nog een steek, en daarna.. daarna een grote, trieste, zwarte leegte...

klas 2 verwerkingsopdracht 3 - 2

Het is 2 weken verder, en ik lig nog steeds in mijn bed. Het is nu officieel dat ik nooit meer zal kunnen lopen, maar dat was vanzelfsprekend. Alsof er nog een klein kansje was. Gedachten flitsen door mijn hoofd. Nathan is een gek, nooit meer lopen, pijn, waarom rijden als je dronken bent, meer pijn, handicap, als oud vuil behandeld worden, misschien toch niet, WAAROM IK!

Dat heb ik wel vaker, ja, ik ben een idioot. Misschien wel, maar dat is even niet waar het om gaat. Het belangrijkste is dat ik daarnet zoals de afgelopen weken gewoon lag te vervelen, toen Nathan binnenkwam. Nathan kwam binnen, waarom, geen bezoekuur, binnenlaten? Weigeren? STOP. 

Dus nu lig ik hier, te twijfelen, of ik de deur open doe. Nog eens bonst hij op de deur. Veel harder dan de vorige keer. Waarschijnlijk komt hij sorry zeggen. Wat lief, ik laat hem wel binnen. BINNEN! roep ik op mijn hardst, en Nathan komt binnenwandelen. Heel rustig. Niks aan de hand volgens hem. Alleen maar verlamd voor de rest van je leven. Maar goed, toch aardig dat hij sorry komt zeggen.

"Je bent gekomen, wat aardig! Kom je je sorry zeggen?" zeg ik, hoopvol. "Nee" "Huh, hoezo ben je hier dan?" "Pfff, laat ik maar gelijk beginnen. Ten eerste, het is je eigen stomme schuld. Het boeit me echt helemaal niks. "wa..." "Mond houden, ik ben aan het praten. Dom zeg, je springt toch niet achterop bij iemand die dronken is!" "maar..." "wat zei ik nou, ik ben aan het praten. Ten tweede, als ik straks voor de rechtbank verschijn, zeg jij dat jij de schuldige bent, dat jij alles hebt verpest, weet ik veel. Verzin maar iets, maar ik heb helemaal niks gedaan. Kom op zeg! Bij mij achterop springen! Ik heb niet eens een rijbewijs!" Na dat gezegd te hebben, verdwijnt hij gewoon uit de kamer, mij in verbijstering achterlatend. WAT! DIT KAN NIET! Is er nou echt gebeurd wat ik denk dat er gebeurd is! Denkt hij echt dat ik fout zit! Die vreselijke idioot. Ik wil hem nooit meer zien. Hij gaat er van langs krijgen als hij voor de rechtbank verschijnt. Wacht maar af Nathan, wacht maar af...